Lake Mahinapua; een meertje dat alleen te bereiken is door een smalle doorgang die door het bos gemaakt is. Als je het pad afloopt, tussen en onder de bomen door, zie je voor je langzaam maar zeker het meer. ’s Nachts komen de gloeiwormen tevoorschijn om met hun lichtje het pikdonkere pad in het donker te verlichten. Op een onbewolkte nacht zie je de sterren, de maan, bijna even helder stralen als het lamplicht het zou doen. Tussen de bomen door zijn smalle paadjes die je naar verscheidene plekken om het meer brengen. Bij nacht is het bijna niet te doen, zo donker is het hier. Gloeiwormen, uitgestrekt water en prachtige sterren. Dat is het meer van Mahinapua.

Hotel Lake Mahinapua; aan de weg is een hotel gebouwd voor hen die het meer bezoeken. Het is simpelweg naar het meer vernoemd en heeft op geheel eigen wijze zichzelf van accommodaties voorzien. Het zijn geen stacaravans, maar het komt er dicht bij. Voor wie een double wil, worden er stapelbedden tegen elkaar geschoven. Geen extra kosten voor het feit dat je met twee een hele kamer neemt. Er is een keuken en een blok met faciliteiten voor toilet en douche. Verbazingwekkend schoon en goedkoop. Er wordt speciaal eten gekookt voor de hele kiwibus. En als je zelf niet kookt, waar anders ga je eten? Het dichtstbijzijnde dorpje ligt meer dan 30 kilometer verderop. De host is een man van 86, die zijn hele rest van zijn leven zich kostelijk vermaakt met feesten organiseren voor bustours als de KIWI Experience. Overal in zijn bar, dat deel uitmaakt van het hotel, hangen foto’s van tours met alle passagiers erop. De hele kamer is behangen met foto’s, het hele plafond hangt vol met petten en mutsen. Het is er schemerdonker, een pooltafel staat prominent in het midden en muziek komt alleen uit de jukebox, waarin je voor $2 drie liedjes uit mag zoeken. Dat is het Hotel Lake Mahinapua.

Het eten dat geserveerd wordt voor onze bus is simpel, maar goed. Een grote steak voor de vleeseters, groter dan je zelf voor de lol klaar zou maken maar wel erg lekker. Een mooi rond quicheje met een hoop ei, wat spinazie en tomaat voor de vegetariërs van die dag. Daarnaast gepofte aardappels, salade, maïskolven, wortels en doperwtjes, stoofpotje van rundvlees en een broodje. Zoals ik zei: eenvoudig, maar lekker.

We hebben een rondje rond het meer gelopen vlak voor het eten, echter geen gloeiwormen kunnen zien. Die krans zullen we pas echt groot in Waitomo krijgen, hoewel we wellicht bij Franz Josef ook wat kunnen zien. We zijn vroeg naar bed gegaan; tegen 9 uur waren we al ver in dromenland. De Britten zijn echter tot 3 uur doorgegaan met feesten en dat was in de bus ook wel te merken aan de bleke, vermoeide gezichten te zien.

De reis van vandaag was erg kort; in totaal misschien bijna drie uur. We hebben niet veel nieuws gezien, maar onze chauffeur heeft een heel aparte stop gemaakt bij een of ander café. De eigenaar van dat café heeft het jaar ervoor een prijs gewonnen voor zijn possum pies. Een possum is in Australië een gewenst dier, maar hier in Nieuw Zeeland doen ze hun best om er zo veel mogelijk om te brengen, omdat ze de vegetatie hier veel schade toebrengen. Sommige mensen vinden de eigenaar van dit café hierom een moordenaar, maar de meeste locals doen er niet moeilijk over. Hij heeft alleen een hatelijke neiging richting Aucklanders: “Due to the extra 0,005ct per liter we have to pay to keep the roads to Auckland tidy, we charge each Aucklander 0,50ct per coffee to patch our own roads.”

En aan het einde van een kort dagje kwamen we in Franz Josef aan. Een korte tour door de stad liet ons van ver al de gletsjer zien. Het bedrieglijke is alleen dat je denkt dat hij heel dichtbij is, maar als je dan kleine mensjes in de verte ziet, besef je pas hoe ver de voet van de gletsjer eigenlijk is. En daar zouden wij de dag erop op gaan lopen! We zagen er al heel erg naar uit en nu zo mogelijk nog meer!

Ons hostel: Rainforest Retreat (http://www.rainforestretreat.co.nz/) is echt een tof hostel. Met een bubbelbad, grote keuken en verder een heel mooie accommodatie. We zijn door de eigenaar gematst met een nog grotere kamer (foto’s komen later) waarop we onze eigen waterkoker, theezakjes, oploskoffie en koelkastje hebben. En daarnaast hebben we nog een hele goede tv met een filmkanaal erop, dus dat is echt helemaal toppie!

De eerste ochtend in Frans Jozef begon vroeg, met om kwart over 9 het aantrekken van onze uitrusting voor de gletsjer. We kregen schoenen, sokken, een overbroek, een jas en handschoenen en mutsen, maar daarnaast natuurlijk ook de uiterst belangrijke crampons(de ijzeren spijkers die je onder je schoen bindt voor beter grip op de gletsjer)! Tegen tien uur zaten we in de bus op weg naar het begin van onze dag. Vierenveertig mede-Kiwi’s gingen mee de gletsjer op, dus de bus zat vol met iedereen in blijde verwachting.

Voordat je bij de gletsjer bent, moet je de vallei doorkruisen die zich makkelijk twee kilometer uitstrekt. Dit gedeelte hebben we in een bloedgang weggewerkt; iedereen was al buiten adem voordat we bij de gletsjer waren en op sommige gezichten zag je duidelijk: “Waar zijn we nu weer aan begonnen?” De groep werd gesplitst tot er groepen van elf waren en een voor een vertrokken ze de heuvel op om de crampons onder te binden en het ijs op te stappen. De techniek van lopen is heel eenvoudig: til je benen iets hoger op dan gewoonlijk, stamp op gevaarlijke stukken je voeten diep in het ijs en loop verder gewoon als normaal, dan kom je er wel.

Zo zijn we meters de gletsjer op gelopen. Onze gids hakte op de lastige stukjes trapstukken uit om het ons gemakkelijker te maken en liet ons spleten en gaten in de gletsjer zien. Na niet al te lang lopen mochten we door een tunnel heen kruipen, die misschien 10 meter lang was en prachtig blauw van binnen. Die kleur hadden we voor die tijd allen nog uit de diepere gaten zien stralen, maar om het nu om je heen te zien, was echt awesome! Nat is het echter wel, want de druppels vallen vrij gestaag in dergelijke gangetjes en de wanden smelten snel onder je handen.

Naast een paar tunnels, gingen we ook door enkele smalle spleten die echt net voldoende ruimte gaven om een voet kwijt te kunnen. Twee voeten naast elkaar lukte al niet en je schouders zaten tussen de muren geklemd, dus het was vrij lastig vooruit komen. Desondanks wel heel tof en zo werkten we ons langzaam steeds verder naar boven. Achterom kijkend, ontdekte je hoe snel je toch eigenlijk klom. Omhoog kijkend, leek het een eeuwigheid te duren voor je ook maar een stukje verder omhoog was. Het was dus echt een heel aparte ervaring, maar heel tof om te doen!

De terugweg was echt slopend. Je merkt pas bij het afdalen hoe moe je bent en zeker als je dan nog een hele vallei vol stenen door moet, loop je tegen je eindje voor je bij de bus bent. Het totaal van die dag kwam op een ongeveer 12km in 7 uur over steil hellend terrein. Best iets om trots op te zijn dus!

De avond is snel samen te vatten: zitten, zelfgemaakte spaghetti eten, douchen en slapen.

Vandaag hebben we lekker lang geslapen, onze spieren geïnventariseerd, wat boodschapjes gedaan en hebben onze eerste kiwi’s gezien! Ze zijn echt superschattig en nog verbazingwekkend groot ook! De poten zijn uitvergrote kippenpoten en het is heel begrijpelijk waarom kiwifruit naar de kiwi is genoemd of andersom. Bij het lezen op wikipedia ontdekten we dat er ook kiwi’s in Avifauna zitten, dus voor iedereen die een kiwi wil zien; je hoeft niet helemaal naar Nieuw Zeeland toe, maar het hoort wel een beetje!

Nog even een lijstje van de hostels waar we allemaal geweest zijn tot op heden voor the record:
The Travellers Inn – Tyrwhitt Road, Singapore
Kiwi Basecamp – Bealy Avenue, Christchurch
Lazy Shag – Beach Road, Kaikoura
Fern Lodge (Prince Albert Hotel) – Nile street, Nelson
Basil’s Hotel – Russell Street, Westport
Mahinapua Hotel – Main Road, Lake Mahinapua
Rainforest Retreat – Cron Street, Franz Josef

En dat is het up-2-date verhaal voor vandaag. Fijne dag allemaal en tot schrijvens! Check de nieuwe foto’s die we erop hebben gezet. Er zijn er nog nieuwe bij van iets na Kaikoura, dus er is weer veel te zien!