Onze dagen in Christchurch zijn rustig; bijna aardbevingvrij, en goed verlopen. We hebben slechts 7 aardbevingen meegemaakt en allemaal overleefd! In de stad hebben we vooral rondgekeken, maar in alle dagen die we hadden, hebben we ook de gelegenheid gegrepen om de trein naar Greymouth en terug te pakken.

De trein vertrok die ochtend erg vroeg (8.15) om vervolgens om 13.15 aan te komen in Greymouth. De rails strekt zich uit langs wonderlijke valleien om vervolgens ook de bergen te beklimmen. Terwijl het landschap aan je voorbij trekt, krijg je voldoende de tijd om overal om je heen te kijken en alles in je op te nemen. Hier en daar langs het spoor moet de trein even stoppen om om een mysterieuze reden het een en ander aan onderhoud te doen. Het schijnt gebruikelijk te zijn om een aantal keer te stoppen; bijvoorbeeld om (handmatig!) wissels over te zetten. Maar wat valt er te klagen? De trein gaat niet zo achterlijk hard als in Nederland, is veel beter uitgerust en het is werkelijk waar heerlijk om op deze manier de weg door de Arthur’s Pass te doen.

Greymouth zelf is niet echt de climax van de reis. We zijn er eerder doorheen gereisd en ook toen was het al niet zoveel, maar door er nu een tweede keer een uur in te besteden, dringt toch goed door hoe klein het eigenlijk is. Een lange straat met cafeetjes en tentjes, hier en daar een winkeltje. Duidelijk is echter dat het hier om de trein draait en dat zonder deze attractie Greymouth een stuk minder welvarend zou zijn.

Jappie heeft in Christchurch een wandeling gemaakt naar de Red Zone en is met vreselijke verhalen terug gekomen. Wat de mensen daar hebben doorgemaakt is echt onvoorstelbaar. En dan te bedenken dat ze al die tijd niet eens bij hun huis in de buurt mogen komen. Ergens daar liggen nog steeds dierbare voorwerpen, die niemand mag komen halen omdat het hiervoor te gevaarlijk is. Trucks rijden af en aan om puin te ruimen, maar schot lijkt er niet in te zitten. Iedere truck die afrijdt doet nauwelijks af aan de hoeveelheid puin die er ligt.

We zijn echter ook in aanraking gekomen met een dame in de supermarkt die helemaal vanaf het Noorder eiland naar beneden was gekomen om te zien wat ze kon doen voor de Community van Christchurch. Samen met haar kerk is ze zo druk bezig om allemaal voedsel voor opvang te verzorgen. Een heel mooi gebaar en zeker prijzenswaardig, maar ergens komt ook de grens van een dergelijke tijdelijke oplossing. De mensen worden norser nu er nog steeds voor hun idee geen verandering is en ook de geldzaken worden nijpender. Gelukkig komt de overheid met $1.000.000.000 tegemoet om mensen met een lening te voorzien voor een nieuw huis; of in ieder geval voor de mensen die nu nog een huis in de Red Zone hebben. Helaas voor de Christchurch City Counsel is hun verzekering tegen dit soort schade per 1 juli afgelopen en konden ze hem niet meer verlengen. Alles wat er nu dus aan schade voorvalt, komt dus volledig voor hun rekening, mogelijk met onherstelbare schade tot gevolg!

Vandaag hebben we (na flink wat vertraging) de ferry van Picton naar Wellington genomen. De boot waar je op gaat heeft qua snelheid van in en uitladen flink wat verbeterpunten, maar was heel comfortabel om mee te reizen. Daarnaast zorgden de Dusky Dolphins vandaag als kers op de taart voor de echte show, door met 40-50 dieren de zee te sieren met hun vinnen. Die kunnen we dus ook op het lijstje afstrepen, hoewel het best tof zou zijn ze nóg een keer maar dan dichterbij te zien!

Nu in Wellington verblijven we in het hostel Base, dat zich over heel Nieuw-Zeeland uitspreid. Het is een groot netwerk en de ‘fabrieksfactor’ is duidelijk aanwezig. Gelukkig verblijven we hier dan ook niet langer dan 1 nacht, want morgen hebben we een ander hostel geboekt (Rosemere Backpackers). We blijven daar drie nachten en gaan dan omhoog naar Taupo!