Hey allemaal,

We hebben de afgelopen dagen wat minder internet gehad, dus vandaar tot op heden nog geen blog. We zijn de afgelopen dagen flink wat in de weer geweest en hebben vooral een hoop bussen gepakt van hot naar her. Het verraste me zelfs om te zien dat het laatste wat we schreven Wellington was! Het gevoel van de dagen is echt heel gek. Ik zou nu pas een week op reis kunnen zijn, maar ik ben de dagen van de week al vergeten en moet iedere dag opnieuw vragen welke datum het toch eigenlijk is vandaag.

Na Te Papa en de Zoo zijn we nog een dag in Wellington gebleven. We hebben besloten om die dag rustig aan te doen en zodoende hebben we rustig de was gedaan ’s ochtends, zijn we lekker de stad door gaan wandelen en hebben we een filmpje in de bioscoop gepakt. Supertof om in zo’n grote zaal te zitten (denk Pathé size!) met alleen jezelf, je vriend en twee onbekenden. Muziek vol aan, 3D brilletjes op en gaat u maar! De film was wel tof (The Green Lantern, wie heeft die gezien?) maar in de loop van het verhaal vonden wij dat er nogal wat draadjes los hingen en dat de volle potentie bij lange na niet uit de film gehaald is.

De volgende ochtend was het eventjes zeulen met de backpacks, want we moesten een heel eind teruglopen naar de YHA voor onze pickup, maar we hebben het gered. We waren echter ietwat ontredderd door een opengesprongen fles. De hele tas vol, tickets nat en de boeken die ik door de trip heen verzameld had helemaal volgezogen met zoet spul. We hebben de helft van de inhoud weg moeten gooien, ook de boeken helaas, en zijn weer een stukje lichter de bus in gestapt.

De bus bracht ons die dag omhoog naar Taupo, best een lange rit vanuit Wellington, vergelijkbaar met de afstand Queenstown tot Christchurch. Het noordereiland is alleen qua weg een stuk minder kronkelig dan het zuidereiland. Hier kun je het dus wél klaarspelen om hele stukken per dag af te leggen. Onderweg maakte Kiwi een aantal van de gebruikelijke stops; Huka Falls en een paar toiletstops. En zo kwamen wij aan het einde van een relatief korte dag aan in Taupo, waar we twee nachten zijn gebleven.

Taupo is omgeven door Hot Pools, thermische wateren en een prachtig national park. We hadden er heel graag de Tangariro Crossing gedaan; een grote wandeltocht van een hele dag door het national park met warmwaterbronnen, meren, bergen en natuurlijk ook Mount Doom. Nu het winter is, kijkt men extra naar de weersverwachting en helaas werd het park gesloten voor de dag dat we er bleven. Skydiven is een tweede dat men hier doet, maar ook dit werd door slechte weersomstandigheden gecancelled.

In het hele zuidereiland, tijdens de regenmaanden nog wel, zijn we amper een drup regen tegen gekomen. Door een of andere onfortuinlijke speling van het lot, treffen we de regen nu wel en vrij veel ook. Taupo hebben we zo een beetje in een miezer doorgebracht; de eerste echte regen van onze reis. Ondanks dat en ondanks de gecancellde Tangariro Crossing, hebben we een heerlijke tijd in Taupo gehad. Lekker rondstappen door het stadje, boodschapjes doen en ’s avonds (3) films van het hostel huren en lekker kijken.

Dat zou je dan bijna vergeten! Het hostel hier in Taupo is Taupo Urban Retreat. Het is een heerlijke entree met bar en computers aan weerszijden en grote open zaal voor eten, spelletjes en een potje biljart met erachter de keuken, en om dit alles heen zijn deuren die naar de gangen van de kamers leiden. Alle dorms en doubles hebben ensuite badkamers, ieder krijgt een uur gratis internet voor iedere nacht dat hij er verblijft en films huren is gratis. De mensen zijn hier daarnaast ook supervriendelijk en zijn van harte bereid te helpen met vragen, boekingen of weerchecks.

Na Taupo wierpen we ons eerste blik op Auckland, de reusachtige stad van het noorden. Het is inderdaad een grote stad, eigenlijk eentje zoals je die overal wel ziet. De Skytower van Auckland siert de hemel tussen de hoge kantoorgebouwen. Overal tentjes, bars, cafés en winkels. De populatie Chinese toeristen is met minstens 1000% gestegen en daarmee ook de epilepsiebezorgende cameraflitsjes overal. Sambal baaij?

We verblijven, ondanks de nare ervaring in Wellington opnieuw in een Base hostel. Opnieuw een fabriek, dat zeker nu het gebouw een stuk of 9 verdiepingen telt. De lift van het hostel gaat zo snel dat hij je hoofdpijn bezorgt, maar het hostel zelf is okay, ware het niet dat er geen raam in de kamer zit en de airconditioning niet helemaal goed is afgesteld.

We hebben dit keer alleen de middag/avond in Auckland, omdat de bus naar het zuiden terug de volgende dag al vertrekt. Erg veel aan activiteiten is er dan ook niet de toen in deze omgeving, dus zijn we naar het topje van de Skytower gegaan om Auckland te bekijken. Je zou het met een stad van dit formaat niet zeggen, maar je vindt toch overal wel een stukje groen. Auckland heeft zichzelf om de stukjes groen heen gebouwd en wat mogen die stukjes groen dan wel zijn? Nou, vulkanische heuveltjes! Vanaf de Skytower kun je zodoende in de wijde omgeving vulkaantjes bekijken, die je heel duidelijk boven de stad uit ziet steken. De grootste is Mount Eden, waar de vulkaan gelukkig nog steeds slaapt. Verder is Auckland in het donker ook leuk om te zien. De haven aan je ene kant, de stad en bergjes aan de andere kant met een heleboel fonkelende lichtjes.

Na de Skytower hebben we de straten van Auckland onveilig gemaakt. We zijn langs een man op straat gekomen met een geluidsinstallatie en een gitaar en die kon zingen! Echt heel tof om naar te luisteren en bij te blijven kijken. Als we iemand hadden gekend in de muziekindustrie hadden we de man zo een platencontract aangeboden. Dus een vermelding waard; als je dan toch eens in Auckland bent, zoek deze man eens op. Waarschijnlijk staat hij iedere avond op hetzelfde stekje!

Na een nachtje redelijk goed slapen in Base (hoewel de lift hier echt een hel is en er geen trappen zijn…) zijn we opnieuw op de bus gestapt, dit keer naar het oosten toe. Langs strandjes, door bergen en uiteindelijk een tussenstop bij the Cathedral Cove. Dit is een strandje waar een grote uitgeholde rots staat, welbekend van de ansichtkaarten. Het is echter niet toegestaan om onder de boog te lopen, dus naast een tof schelpje was er eigenlijk niet zo heel veel te zien.

De avond hebben we doorgebracht in Turtle Cove, een huiselijk hostel in de Coromandel. Hier wordt het nog echt gerund door vader, moeder en (getatoeëerde) zoon. Zodoende stond er ’s avonds huiselijke spaghetti op het menu en werd je door het hele gezin geholpen. Toen de kaas op de spaghetti werd gestrooid, kwamen we in gesprek met onze busdriver Morrie. Het is echt een hele toffe kerel met dreads en een voorliefde voor surfen, snowboarden en boomknuffelen. Het toeval wil dat hij zijn eerste bus waren na een vier weken durende vakantie naar Nederland. Zodoende kende hij een aantal Nederlandse woorden, kon met ons meepraten over de fabriekskaas hier en heeft hij ook de bus de Nederlandse kanalen hier laten zien. De rest van de reis zijn we zijn Dutchies gebleven.

De route die we in eerste instantie dachten te nemen is twee tot drie weken terug opeens gewijzigd. In plaats van de Coromandel -> Rotorua -> Waitomo -> Taupo, gaan ze nu opeens Coromandel -> Waitomo -> Rotorua -> Taupo. De reden is ons niet helemaal bekend, maar het gaf ons wel de gelegenheid om ons in te schrijven voor het legendarische Black Water Rafting. Hier had ik immers al die tijd al naar uitgekeken!

Omdat dit een van de grote activiteiten met Kiwi is, rijdt de bus zelf naar hun office toe, in plaats van een kleine shuttle. Heel veel mensen wilden zich opgeven voor de activiteit, maar omdat het de laatste dagen vreselijk geregend heeft, werd de tour in eerste instantie gecancelled. Na een tweede waterpeiling was het toch on dus hebben we ons ingeschreven voor de grootste tocht met abseilen en ziplinen; de Black Abyss. Omdat er zo veel aanmeldingen waren, werd de groep in drie gedeeld en op verschillende tijden gezet. Mensen van de Black Labyrinth en de eerste groep van de Abyss konden zich direct om gaan kleden, wij konden gelukkig eerst onze spullen in het hostel droppen en rustig onze zwemspullen bijeen zoeken.

De shuttle waarop we wachtten voor onze Abyss liet op zich wachten en uiteindelijk hebben we maar een belletje gewaagd. Door de regenval van de afgelopen dagen was de tocht tóch nog gecancelled. Eventueel morgenochtend nog de kans voor een Labyrinth, als het water dan gedaald zou zijn. Al snel kregen we te horen dat ook de eerste groep Abyss niet de caves in mocht, maar dat de Labyrinth nog wel gegaan is. Echter, als ze de Abyss van start zouden laten gaan, zou er tegen het einde van de tocht geen ruimte meer zijn voor lucht. De Labyrinth is twee uur korter en kon dus nog wel net.

De avond in het hostel Kiwi Paka hebben we een beetje zitten dubben wat we zouden gaan doen. Het was niet zeker dat het Labyrinth in de morgen überhaupt door zou gaan en het zou zonde zijn als het dan opnieuw afgeblazen werd. Desondanks zijn we met goede hoop wraps gaan maken voor ons avondeten en daarna maar vroeg naar bed toe.

Maar helaas geen Labyrinth of Abyss voor ons. Het heeft zo lang, zo hard geregend, ook die nacht nog, dat het onverantwoord was om een groep de caves in te laten. Onze bus is dus weggegaan, met ons erin, zonder dat iedereen die dat wilde de caves heeft kunnen zien. Gelukkig hebben we de dag ervoor, op weg naar Waitomo nog een oude goudmijn bezocht met allerlei gangenstelsels de berg in. Hier hebben we toch nog een aantal glowworms gezien, maar dit weegt natuurlijk niet op tegen de teleurstelling.

Rotorua, de stad van de stinkers en de stad van de cultuur. Hier stinkt het naar vulkanische activiteit die zich echt overal rond en in deze stad bevind. In Base Hot Rocks hadden we een hostel die zich recht tegenover een vulkanisch park bevond en zodoende zie je constant rook door de stad heen waaien. Met het boodschappen doen zijn we nog even bijna verdwaald, maar we waren gelukkig op tijd voor de pickup voor de Maori show die avond. In het donker zijn we naar hun dorpje gereden waar onze gekozen chief en chiefs uit andere bussen onthaald werden voor een welkomstceremonie. Na de eerste vijandelijke aftastingen, werd het vredesoffer geaccepteerd en mochten we officieel als vrienden het dorp betreden. Voor de ceremonie wordt er nog echt een beroep gedaan op de oude gebruiken van de Maori en ze proberen je zoveel mogelijk te begroeten in het Maori.

De avond is heel leuk verlopen, maar wel wat kort hoor! Je krijgt een snelle tour door hun dorpje heen, waarbij ze bij verschillende huisjes wat dingen uitleggen. Je hebt niet de tijd om bij ieder huisje te staan en luisteren, dus hebben we maar een paar dingen kunnen doen. Zo hebben we bij de spelletjes voor de jongens en meisjes gekeken, die op een speelse manier de Maori-kinderen voorbereiden op het dagelijkse leven. Daarna werden we naar de kookput geleid waar het eten 5 uur lang in de warmte werd gestoomd. Maori bereiden zo mogelijk al hun eten volgens deze “hangi”methode; ze graven in hun dorp een gat in de grond en bedekken de bodem met stenen. Die laten ze eerst een tijdje warm worden en daarna laten ze grote bakken met voedsel het gat in zakken (dit kan tot 3 meter diep zijn). Het voedsel varieert van allerlei soorten groenten tot vlees en pudding en dit dekken ze vervolgens toe met verscheidene lagen stof. Over het stof scheppen ze vervolgens zand en aarde en dan laten ze de natuur haar werk doen.

Na het kijken bij de kookput kregen we een korte voorstelling in het (Westerse) theater. Hier performden ze een paar liefdesliederen op de gitaar en fluit, deden ze wilde dansen en uiteindelijk mochten we ook een Haka aanschouwen! Tof om te zien, maar de manier waarop is wel vrij gestaged. Je weet dat dit speciaal op veel publiek is gemaakt en ergens maakt dat het toch nét iets minder echt.

Eten hebben we in een grote zaal gedaan met een grote variëteit aan voedsel. Bijna alles was op de hangimanier bereid; kip, lam, wortels, (zoete) aardappels en pudding. Alleen de pastasalade, pavlova en het verse fruit niet. Je proeft het stoom/rook duidelijk in het vlees en daardoor is het wel een smaak waar je van moet houden. Wij zijn er nog niet helemaal uit wat we ervan vonden, maar alles van de dessertafel was helemaal top! Je ontkomt er niet aan dat je verzadigd van tafel weg loopt.De avond wordt er snel na afgesloten en je wordt weer netjes voor je hostel afgedropt. Wij kijken zodoende terug op een toffe ervaring!

Ik breek het verslag hier even af om meer te schrijven. Ik heb geen idee hoeveel tekens ik in een blog mag gebruiken namelijk. Hopelijk volgt snel meer!