Tijdje terug, maar nu weer tijd om de draad op te pakken en jullie te informeren over onze resterende weken in Nieuw-Zeeland!

Na Rotorua kwam Taupo en daar moesten we een belangrijke beslissing nemen. We moesten beslissen wat we gingen doen met de dagen die nog voor ons lagen. Volgens de Kiwipas zouden we eerst weer omlaag naar Wellington moeten voordat we terug naar boven konden, maar we vonden dat dat ons teveel nutteloze tijd zou kosten en zodoende besloten we om in Taupo enkele nachten te blijven en daarna the Nakedbus terug naar Auckland te pakken. In Taupo wachtte ons nog een kans op de skydive van Jappie en zodoende bleven we er twee nachten.

Op weg naar Taupo heeft Morrie voor het eerst de nieuwe route bekeken. We stopten bij Te Puia; een geiserpark van de Maori. Hier hebben ze nog drie geisers actief, van de honderden die ze er ooit hadden. Volgens de Maori is het een signaal van de natuur dat we moeten stoppen met het uitmelken van de aarde. Pas als we daarmee stoppen, schenkt de moeder de geisers terug. In dit park zijn de Maori erg aanwezig. Er staan speciale huizen voor verschillende skills. Er is een houtbewerkinghuis, waar verscheidene jonge Maori bijeen komen om de oude kunst van hun volk te maken, en een hut waar de vrouwen hun ceremoniële rok maken van vlas. Het is je toegestaan om mee te kijken achter glas; heel tof om te zien hoe ze dezelfde werktuigen gebruiken als honderden jaren geleden. Toch heeft ook de kettingzaag voor het grove houtwerk hier zijn intrede gevonden.

Na Te Puia hadden we een korte stop bij een vulkanisch museum. Het was pas nieuw en kleinschalig opgezet; toch boeiende informatie te vinden over recente uitbarstingen en actuele aardbevingen (o.a. de naschokken in Christchurch). Een kort, maar redelijk informatief bezoek. Helaas barstte de hemel open en gooide het in ene al zijn gespaarde water omlaag. Het skydivebusje voor Jasper stond voor de deur en vol goede moed is het busje vooruit gereden om toch een poging tot springen te doen.

Jammer genoeg dacht het weer er anders over; de wolken wilden de hemel niet verlaten en zodoende was er geen oog groot genoeg. De dag van aankomst bleef een nat zooitje en ook de volgende ochtend was het weer te slecht voor een dive. We hebben onze tijd dus maar in alle rust wandelend doorgebracht, lekker wat winkeltjes gekeken en ook zo nu en dan een aantal filmpjes gekeken in het hostel.

The Nakedbus heeft onze ogen goed geopend voor de voordelen van Kiwi. Ongemerkt leer je zo veel van je driverguides, die om de zoveel tijd even mededelen wat er links en rechts zoal te zien is, dat het een gemis is als je eenmaal in de ‘gewone’ bus zit. Er is geen andere stop dan één korte plasstop en de oppikpunt(en) van een stad. Het is vooral een saaie bedoeling waar niemand iemand kent en waar geen mens elkaar goedendag wenst. We zijn het ‘gewone’ openbaar vervoer dus al helemaal verleert!

Met nog een week op de teller kwamen we aan in Auckland, niet met de intentie om hier langer te blijven, maar om nog een additional pass te kopen richting de noordpunt met Cape Reinga en Paihia. Waar het noordereiland tot op dit moment ons van regen voorzag, bleek de uitloper geen regen te kennen. De zon straalde en de temperaturen waren erg aangenaam over alle dagen dat we hier waren.

Het is een klein dorpje; een van de eerste Europese settlements in Nieuw-Zeeland, en het ligt aan een heel tof stukje strand. Op dit stukje strand zijn we een ijsvogeltje tegen gekomen en schelpen die nog helemaal intact waren. Ook een camper vol Amerikaanse hippies werd op dit stuk strand geleegd en daarom hebben we ook nog even met hen staan praten.

Op onze eerste dag Paihia zijn we een duikshop tegen gekomen en de daarop volgende dagen zijn we aan de PADI Open Water begonnen; hebben we de eerste stappen naar een duikbrevet genomen. Helaas konden we niet op tijd onze medische clearance krijgen om de Open Water dives te doen, dus we zijn halverwege onze PADI gekomen, maar hem helaas niet af kunnen maken. Wel hebben we hele toffe dagen erop zitten met de theorie bestuderen (en slagen voor het examen!) en de zwembadduiken.

Om toch ook wat van de omgeving te zien hebben we de dagtocht naar Cape Reinga in Auckland bij onze KiwiEx pas gekocht. Dit was een hele dagtocht naar het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland langs de 90 miles beach, de oeroude Kaori trees en sandboarden. De eerste stop waren de Kaori Trees, waar er nog maar zo weinig van op Nieuw-Zeeland te vinden zijn. Volgens onze chauffeur waren het nog baby’s vergeleken met de reeds gekapte bomen en hadden ze nog minstens een paar eeuwen voor zich. Destijds zijn de Europeanen met al deze bomen aan de haal gegaan, die zo hoog en zo dik zijn, dat ze de perfecte basis vormen voor alle scheepsonderdelen. Door de jaren heen zijn ze zo gretig gaan kappen, dat er nu bijna geen bomen meer over zijn.

Cape Reigna is voor de Maori een heilige plek. Ze geloven dat hun doden hun geest losmaken van hun lichaam en aan een tocht naar het dodenrijk beginnen. Daarbij trekken ze door heel Nieuw-Zeeland om hun laatste rustplaats via het noordelijkste puntje te kunnen bereiken. Op Cape Reinga staat een boog, natuurlijk uit rotsen gevormd, met één eenzame boom ernaast. Dit is de plek waar volgens de Maori de ziel oversteekt naar het hiernamaals.

Voor degenen die uit de Europese iwi komen, is dit de plek waar twee grote wateren samen komen. De Pacific Ocean en de Tasman sea. Of in het Hollands; de Grote Oceaan en de Tasmaanse Zee. De botsing creëert hele toffe golven; ik had niet gedacht dat je het mengen van twee losse wateren zo duidelijk zou kunnen zien. Ik begrijp daarom ook nu pas hoe men ooit stukken aaneengesloten water afzonderlijke namen heeft kunnen geven (buiten dat de mensheid dingen namen geven nogal fijn vindt).

De dag was inmiddels goed op dreef en nu gingen we op weg naar de lunchstop aan het strand en dan het sandboarding om vervolgens door te rijden over 90 miles beach. De meeuwen waren nogal nieuwsgierig tijdens onze lunch en iedereen werd door grote groepen belaagd. De kunst van het meeuwen wegjagen is echt heel simpel: negeer ze compleet, dan denken ze dat je niets interessants hebt en dan gaan ze. Jaag ze weg; en je wordt opeens héél interessant.

Een klein stukje verder rijden na de lunch bracht ons bij de duinen. Dit was de befaamde plek om te gaan sandboarden. De regels zijn simpel; je pakt een board uit de bus, loopt zo’n 30 meter de duin omhoog, gaat bovenaan op je buik op het board liggen, klemt je vast, zet je af en probeert zo ver mogelijk te komen. De theorie is heel gemakkelijk, de praktijk leert dat het je vast blijven houden terwijl je omlaag glijdt nogal lastig is. Met 60 km/h over zandhobbels naar beneden roetsjen is leuk, zanderig en vreselijk pijnlijk als je verkeerd neerkomt. Maar dat is risico van het vak! (En voor ons makkelijk te zeggen omdat het ons niet is overkomen.) Voor het thuisfront; filmpjes van Jappie op het board van de duin af, in de bios zodra we terug zijn!

De 90 miles beach staat op de kaart als officiële weg; het is toegestaan om met je auto over het strand te rijden en alle verkeersregels gelden. Wel is aangeraden om met een behoorlijke auto dit stuk af te leggen, want met je Smart is dit stuk écht niet te doen. Wij crossten in een speciaal gemodificeerde bus over dit uitgestrekte stuk strand, rijdend door de golven op sommige stukken. Het is overbodig te zeggen dat het stuk bij vloed méér dan onverstandig is. En aan het einde van de beach was het einde van de dag echt in zicht; alleen nog het saaie stuk hoofdweg en dan terug naar het hostel. Toch was het een mooie dag, volgepakt met allerlei leuke dingen!

Aan het einde van ons verblijf in Paihia maakten we een boottocht, eigenlijk naar Hole in the Rock, maar omdat het een stormachtige dag was, konden ze de tocht niet maken. Ze veranderden van plan en gingen met nog meer inspanning op zoek naar dolfijnen. Het was een mooie tocht met een ietwat ruwe zee en aan het einde de beloning met tuimelaars! Ze deden hun naam eer aan, terwijl ze om de boot buitelden en om de zoveel tijd even omhoog keken of ze nog wel toeschouwers hadden. Onze gids had een goede kennis over de dolfijnen en kon ons ook over de persoonlijkheden van ieder dier op zich dingen vertellen. De ervaring om ze zo bij je te hebben is amper te beschrijven, wellicht beter in foto’s uit te drukken?

Terug in Auckland was het nog een dagje rondkijken en het Kelly Tarlton’s bezoeken. Er gaat een shuttel van vlakbij ons hostel ernaartoe en gelukkig ook maar, want een uur naar een attractie lopen is toch niet zo’n lolletje. Het is een groot aquarium dat onder water gebouwd is. Het heeft de dieren van dieper uit zee, maar het is heel leuk om uit het raam te kijken en tegen de zeelijn aan te kijken. In verschillende bassins hebben ze verschillende dieren en ook hier hebben ze de voordelen van een koepel ontdekt (zoals in het Oceanium in Blijdorp). Bij het zien van de vier soorten haaien, verheugden wij ons op wat er komen ging; snorkelen in the Shark Cage.

Gehuld in een wetsuit en gewapend met duikbril en snorkel stapten we in de kooi met ijskoud water. Het schijnt te helpen als je aan warmte denkt terwijl je dit doet, maar ik heb het nog niet helemaal weten te ontdekken. De gids vertelt over de dieren in het bassin en trekt de kooi aan de rails door het water. De passagiers van de kooi komen op ooghoogte met de haaien en als je even goed nadenkt, is het toch wel gek dat je slechts gescheiden wordt door een netje en een perspex onderplaat. De haaien komen geïnteresseerd dichterbij en ook de pijlstaartrog komt zo nu en dan even bij je kijken. Visjes zie je bijna niet om je heen, maar daarvoor was je ook niet gekomen! Na een half uurtje in het ijskoude water, klommen we terug de warmte in, dit keer met een extra ervaring; hoe het is om met haaien en roggen te zwemmen.

En bijna ongemerkt kom je zo bij je laatste dag Nieuw-Zeeland aan. Je checkt vroeg uit, doodt de tijd met een beetje laptoppen en wacht op de bus die je moet hebben. Dan rijd je met een melancholisch gevoel door de stad, met een laatste blik op Auckland en stap je het vliegveld op. Wij hebben terug gekeken op een prachtige tijd hier en vonden het zeker jammer dat we “zo snel” alweer moesten vertrekken.

Onze vlucht naar LA met Air New Zealand gaf ons nog de laatste kijk op Nieuw-Zeeland, waar we tegen het donker vanaf vlogen. Terwijl we de tijdzones doorkruisten, werd ons fantastisch eten geserveerd. Ik weet niet hoe ze het doen; maar dit vliegtuigeten was zowaar echt lekker. Bij alle voorgaande vluchten hadden we al veel te snel genoeg van de happen, hier hoopte je op meer. Met avondeten van pittige kip tot gestoofd rundvlees, ijs als toetje en pannekoekjes met appel en blueberry als ontbijt, hebben wij een heerlijke maaltijd aan boord gehad! De rest van de vlucht was ook dit keer vooral slapen en hier en daar een filmpje kijken in voorbereiding op de lange overstap in LA.

Vooraf hebben we overlegd met onze reisagente over een hotel in LA en zij zei dat het daar makkelijk te regelen was. Wij vonden het echter, eenmaal daar aangekomen, zonde om voor een uurtje of 6 slaap een hotel te boeken, dus hebben we ons in de internationale terminal verschanst; de enige plek waar eettentjes en wat winkeltjes zijn. Om de tijd te doden hebben we wat spelletjes op de laptop gespeeld, wat gegeten en gedronken, in Jappies geval ook slapen en uiteindelijk met een Zwitserse jongen richting onze feitelijke terminal gelopen om onze vroege ochtendvlucht te pakken. Ik kan niet zeggen dat deze lange wachttijd een succes is geweest, maar een ramp was het ook weer niet!

De vluchten die we daaropvolgend maakten naar Miami en Curaçao zijn eigenlijk niet echt te beschrijven. In het vliegtuig kreeg je alleen water met chloor gratis en waren de belegde (koop)broodjes in no-time out of stock. Er was geen schermpje om ons bezig te houden en ook niet echt interessante boekjes of magazines om wat mee te doen. Ik was tegen die tijd zo op, dat ik de toevlucht in de slaap gezocht heb op beide vluchten, met een korte periode van waken tijdens onze overstap op Miami. In Miami hadden we één uur overstap en dat hebben we precies weten te halen gelukkig.

Zo landden we na een lange drie dagen op een eiland dat voor ons bloedheet was. Na de milde temperaturen in Nieuw-Zeeland, waren we de drukkende hitte in Singapore alweer vergeten en kwam deze warmte als een klap. We werden door een vriendelijke taxichauffeur naar het appartement gereden, waar de volgende dag mijn ouders en zusje ook aankwamen. Dat was het begin van twee behoorlijk relaxte weken Curaçao; meer daarover als we terug in de Pays-Bas zijn, waar we ook alles over onze avonturen in New York zullen vertellen!